باز هم برای ِ مرسده

توی ِ این دنیا که همیشه خیلی هم خوشمزه نیست ، دیدن ِ بعضی ها مثل ِ طعم پاستیل لطیف و شیرینه .
بعضی ها که می تونن آدم ها رو دوست داشته باشن ، هنرمندَن اصلا از بدو ِ تولد و می دونن چطور لبخند بزنن
سَبُکن و حبابشون با شیطنت می پره و بالا و پایین میره ، قشنگ تر از پرواز
یه ستاره توی حباب . ستاره ای که یه منظومه داره برای خودش و اونقدر پر مشغلست و نگران که گاهی یادش میره شب ها باید غروب کنه تا منظومش شب داشته باشه . منظومه ی اون همیشه روشن ِ .
تو از اون آدم هایی .
گفتی که کلمات ِ آدم ها رو به خاطر میسپری ، پیشترها وقتی این جمله رو شنیدم ، یادَم موند که خیلی جاها باید سکوت کنم ، که نباید بی دقت بود توی ِ حرف زدن با آدم ها .
آدما از هم شسته نمی شن ، پاک نمی شن ، حتی اگه همدیگرو از یاد ببرن . اینه که زندگی کردن کنارشون اگه دوستشون داشته باشی مثل راه رفتن روی لبه ی تیز ِ تیغه
ما سهل انگاریم و فراموش می کنیم که در آغاز فقط کلمه بود و ...
کلمه ها مهمن ، تو حق داری که به ذهن میسپریشون ، وقتی هم که رها باشی و معلق فیلتری وجود نداره برای خوب ها و بدها . تو داری همه ی زندگی رو می بلعی.
اما...همینه که باطراوت می مونی چون سیب رو با پوست خوردن همیشه باعث ِ شادابی و سلامتیه .
رژیمتو تغییر نده اما شب ها غروب کن . که نه خسته بشی نه طاقتت طاق بشه از آدم ها .
امروز همه ی سیب های سرخ تقدیم به تو .