تاب بازی در فاصله

روی موزائیک های مترو سر می خورم و ته سیگار تو را با پا پرتاب می کنم میان ریل ها .
با بویش نمی توانم کاری کنم . در مشامم جا مانده . مثل نقشت که روی پیراهن وجود من چرک مرد شده و پاک بشو نیست که نیست . من هم تو را ، خاطره ات را، با آن وزنی که داشتی با خودم هرجایی می برم . از این در به آن دروازه ...

ایستگاه به ایستگاه با تو منتظر می مانم برای قطار بعدی . تو هر روز این ازدحام را با من تحمل می کنی .

نقش تو روی پیراهن من خیلی صبور است ، خیلی....
اما با این همه دوری هنوز هم خستگی ات روی شانه های من می نشیند و شادی ات بال و پرم می دهد .

گمانم همین را می خواستم بگویم . با این همه دوری .