اوهام

شاخه ها رو که میدید این طور به هم تنیدن توی تاریکی شب
یاد داستانی می افتاد که با هم نوشته بودن ، یه داستانی به اسم نیمکت...
که با نگاه منتظر یه مرد پشت پنجره ی اتاقش به نیمکت خالی پارک روبروی خونش شروع می شد و می رسید به یه غروب بارونی و آخرشم که مثل رمان های دست 3 فارسی ختم می شد به جنازه ی دو تا عاشق سینه چاک...
به خودش خندید ، به گذشتش ، به فردایی که پیش رو داره ، به "تا فردا"یی که آخر هر پیامک رد و بدل میشد و هیچ وقت نمی رسید
از خودش پرسید آیا سکوت همیشه بهترین راهه ؟
براش یه داستان نوشت به اسم شکلات داغ ، براش نوشت که صداش مثل شکلات داغ ، شیرین میشینه توی گوشش ، براش گفت که موندن مهم نیست ، کجا بودن مهمه
اونم براش یه داستان نوشت ، از راهروهای تاریک گفت ...
از بالا که نگاه می کرد ، همه چیز تو لوپ یه بازی ِ تکراری بود
یه بازی مثل همه ی بازی ها
آدم هایی که از هم دورن
آدم هایی که سایه ای روی هر ارتباطشون میفته ، یه سایه ی سنگین و عجیب که همه چیز رو مسخ می کنه
اینجاس که دیگه دلش نمی خواست هیچ دوستت دارمی رو بشنوه
دیگه حتی دلگیر هم نبود
می شنید ، فراموش نمی کرد ، می گذشت...

عکس از بید مجنون های بی برگ و بار زمستونی

باز هم از حیاط پشتی دانشکده