فکر می کنم که من هیچ وقت خودم را نبخشیدم .

هیچ وقت توی این همه سال .

واین همان بار سنگینی ست که هر روز شانه ام را خم و خم تر می کند .

صدا ها می گفتند : نه .سایه ها رو ترش می کردند ، می رفتند. در را به هم می کوبیدند. سایه ی من میماند ، لبخند میزد ، تن می داد.

تن می داد به حرف های صدتا یک غاز ، به تملق . و غرور من مثل باد شدن غبغب قورباغه ، مرا به مرز انهدام می رساند .

آدم چگونه می شود حماقت هایش را از یاد ببرد؟

و راحت بگوید خیلی خوب ، تمام شد .

باید توجیهی برای راه دادن به لشگر سیاهی پیدا کنم .

من که خائن تر از یک سرباز فراری پنهانی ترین در روح را به رویش باز گذاشتم .

دلیلی که صداها بشنوند و باور کنند...

یا یک جمله ی ساده مثل : من را ببخش ، حالا تمام در ها را بسته ام .