.....شايد براي بچه ها

كبوتر كوچولوي سپيد خسته روي شاخه ي درخت نشست

سفر درازي رو پشت سر گذاشته بود،ديوارهاي زيادي ديده بود و از روي همه پرواز كرده بود

دلش براي آدم ها مي سوخت....كاشكي اونا هم بال داشتن تا اين همه از هم دور نمي افتادن ولي....به خودش گفت اگر آدم ها تو آسمون پرواز مي كردن،حتما ديوارهاي بلند تري ساخته مي شد يا قانون هاي سخت تري براي پرواز...اصلا چي به سر اون ها ميومد...

بال هاش ضعيف شده بودن،كاش به حرف مادرش گوش كرده بود...

چشم هاشو بست تا خواب زيبايي هايي كه ديده بود رو ببينه،اما...اي كاش ديواري نبود

عكس از:منصور نصيري

www.nasiriphotos.com