اين بهار را بدون مادربزرگ شروع كرديم
بدون اسكناس هاي تا نخورده ی متبرك
بدون قصه هاي دور و بوي نا گرفته و عجيب
اين بهار با نم اشك هاي مادر شروع شد و سمفوني آرام گريه ي نوه ها ، 10 نوه ي دور از هم
امسال كه تحويل شد روي ايوان خانه ي قديمي مادربزرگ ، ماهي سياه كوچك سفره توي آب چرخ نزد و همه غمگين بودند
با خودم خيلي كلنجار رفتم
پيش از اين ، مرگ برايم همزاد نزديكي بود ، همیشه حاضر پشت ديوار ، انقدر كه چند بار فكرم لغزيده بود به سمت در ها و لحظه هاي انتحاري
حالا اما به مادرم كه نگاه مي كنم احساس مي كنم از اين همسايه ي پشت ديوار مي ترسم
باز هم بيمارم و علا قه اي به زندگي ندارم ، در گير و دار اين آنفولانزاي پرتهوع و پرسرگيجه و خواب آور ، برعكس هميشه فكر مردن و خوابيدن به سرم نمي زند
مدام به خودم مي گويم از كجا معلوم آنجا...چه مي دانم همان نگراني هاي قديمي ،دغدغه های هملتی...
آخر ، تكليف اين روح بي سر و سامان تا لحظه ي تولد دوباره اش چه مي شود
شايد پدر راست مي گويد كه روح خوب آدم ها، لب پنجره ي پرواز اولين پرنده ،منتظر زندگی دوباره مي نشيند ، شايد هم نه
دلم مي خواست خدا مي آمد توي اين اتاق و دست هايم را مي گرفت و دلگرميم مي داد كه نگران هيچ چيز نباش ، نه تاريكي هست و نه سردردي ، هرچقدر نور توي دلت جمع كني برايت چراغ خواهد شد و روشني و حال خوب
اين شب ها كه ذكر مي گويم لابلاي كابوس هايم " اي پدر ما كه در آسماني ...." دلم بيشتر براي خودم مي سوزد كه هستم وآدم هستم و اين قدر ناتوان...
حالا حرف فرويد را خوب مي فهمم كه آدم ها چقدر به خدايشان احتياج دارند و چطور در خلوت خودشان يكي درست مي كنند و چطور خداهايشان را با هم شريك مي شوند ويكي و بزرگش مي كنند....
كه چقدر توي همه ي تنهايي هايم نياز دارم به دوست داشتن تو و بقيه ي آدم ها كه دليل داشته باشم براي زندگي
كه دليل زندگيم ترس از مرگ ناشناخته نباشد ، كنار تو بودن باشد، كنار تو و بقيه....
امسال تا توانستم عكس گرفتم ، از همه ي لحظه هاي معطر ، گل ها ، شكوفه ها ، دره ها ، بركه ها و اردك ها ، روستاها ،ابرها ، آسمان ها ، حتي گورها
مي خواستم ببينم كه توي اين بهار تلخ هم ، زندگي چقدر دست و دلبازي كرده و زيبا شده
توي اين 23مين بهاري كه آغاز كردم با مرگ مادربزرگ به تلخي فهميدم كه چقدر به زندگي و تلخ و شيرين هاش الوده ام ، آنقدر كه به خودم قول دادم شراب كمتر بخورم و وزن کم کنم و ...
آدم بودن هم سختي هاي خودش را دارد اما با شما سبك تر مي گذرد ، بهتر ، شيرين تر
بهاري كه به چشم ديدم كه در سخت ترين لحظه ها ، چقدر زيباست ، براي شما مبارك و پر بركت ...
بدون اسكناس هاي تا نخورده ی متبرك
بدون قصه هاي دور و بوي نا گرفته و عجيب
اين بهار با نم اشك هاي مادر شروع شد و سمفوني آرام گريه ي نوه ها ، 10 نوه ي دور از هم
امسال كه تحويل شد روي ايوان خانه ي قديمي مادربزرگ ، ماهي سياه كوچك سفره توي آب چرخ نزد و همه غمگين بودند
با خودم خيلي كلنجار رفتم
پيش از اين ، مرگ برايم همزاد نزديكي بود ، همیشه حاضر پشت ديوار ، انقدر كه چند بار فكرم لغزيده بود به سمت در ها و لحظه هاي انتحاري
حالا اما به مادرم كه نگاه مي كنم احساس مي كنم از اين همسايه ي پشت ديوار مي ترسم
باز هم بيمارم و علا قه اي به زندگي ندارم ، در گير و دار اين آنفولانزاي پرتهوع و پرسرگيجه و خواب آور ، برعكس هميشه فكر مردن و خوابيدن به سرم نمي زند
مدام به خودم مي گويم از كجا معلوم آنجا...چه مي دانم همان نگراني هاي قديمي ،دغدغه های هملتی...
آخر ، تكليف اين روح بي سر و سامان تا لحظه ي تولد دوباره اش چه مي شود
شايد پدر راست مي گويد كه روح خوب آدم ها، لب پنجره ي پرواز اولين پرنده ،منتظر زندگی دوباره مي نشيند ، شايد هم نه
دلم مي خواست خدا مي آمد توي اين اتاق و دست هايم را مي گرفت و دلگرميم مي داد كه نگران هيچ چيز نباش ، نه تاريكي هست و نه سردردي ، هرچقدر نور توي دلت جمع كني برايت چراغ خواهد شد و روشني و حال خوب
اين شب ها كه ذكر مي گويم لابلاي كابوس هايم " اي پدر ما كه در آسماني ...." دلم بيشتر براي خودم مي سوزد كه هستم وآدم هستم و اين قدر ناتوان...
حالا حرف فرويد را خوب مي فهمم كه آدم ها چقدر به خدايشان احتياج دارند و چطور در خلوت خودشان يكي درست مي كنند و چطور خداهايشان را با هم شريك مي شوند ويكي و بزرگش مي كنند....
كه چقدر توي همه ي تنهايي هايم نياز دارم به دوست داشتن تو و بقيه ي آدم ها كه دليل داشته باشم براي زندگي
كه دليل زندگيم ترس از مرگ ناشناخته نباشد ، كنار تو بودن باشد، كنار تو و بقيه....
امسال تا توانستم عكس گرفتم ، از همه ي لحظه هاي معطر ، گل ها ، شكوفه ها ، دره ها ، بركه ها و اردك ها ، روستاها ،ابرها ، آسمان ها ، حتي گورها
مي خواستم ببينم كه توي اين بهار تلخ هم ، زندگي چقدر دست و دلبازي كرده و زيبا شده
توي اين 23مين بهاري كه آغاز كردم با مرگ مادربزرگ به تلخي فهميدم كه چقدر به زندگي و تلخ و شيرين هاش الوده ام ، آنقدر كه به خودم قول دادم شراب كمتر بخورم و وزن کم کنم و ...
آدم بودن هم سختي هاي خودش را دارد اما با شما سبك تر مي گذرد ، بهتر ، شيرين تر
بهاري كه به چشم ديدم كه در سخت ترين لحظه ها ، چقدر زيباست ، براي شما مبارك و پر بركت ...
۳ نظر:
مهسا جان دل نگران نبودنت بودم و حالا دانستم که نگرانیم بی دلیل نبود. خیلی ناراحت شدم بابت اتفاقی که بهارت را رنگ غم زد. ولی میدانم با روحیه پرانرژی و شادی که داری باز خنده و شور همیشگیات باز میگردد .
سال خوب و لحظههای شادی را برایت آرزو میکنم چکاوک پر آواز.
چیستای عزیز سلام
مرسی از لطفت و نگرانیت
برمی گرده همونطور که تو می گی
زنده باشی
زندگی هرز گاهی یاد آدم میاره که همه چیز تو بدست آوردن نیست، داشته ها بیشتر لحظه های خوش برای آدم رقم می زنند...
به همه چیز عادت می کنیم، حتی به نبودن عزیزترین کسان....
بخند مهسا، غمگین بودن به تو نمی یاد...
ارسال یک نظر