شده ام مثل بارون درخت نشین دوست من...

خوبی تو این است که یک کلمه هم از آدم تعریف نمیکنی.
2گرم هندوانه هم زیر بغل کسی نمیگذاری و مدام توقع بیشتری داری( که البته من هیچ نمیدانم در مورد چیست و گمان کنم حسابی ناامیدت کرده باشم)
یا وقتی دلت برای آدم تنگ میشود که اصلا انتظارش نمیرود، بعد وقتی همدیگر را میبینیم، میمانم که تو اصلا دلتنگی ای داشتی یا نه!!!
دست هایت گاهی از من فراری هستند و گاهی هم نه...
حس گرمیشان هم -گرمی دست هات-مثل زمانیست که کسی جلوی یک شومینه قدیمی کم سو آرام بگیرد و ذره ذره یخش باز شود...
نگاهت کنجکاوانه میدود و ذهنت داستان پردازی میکند و من به خودم میگویم بگذار در عالم خودش باشد.
برایم نه شبیه علامت تعجبی نه علامت سوال. بعد این همه سال یاد گرفته ام زیاد در امور کسانم غور نکنم چون هیچ به جاهی خوبی نمیرسد...
شده بود که از آدم ها فاصله داشته باشم، اما تو دیگر خدا هستی!
اصلا و ابدا حالت را نمیفهمم، چه دوست داری؟ چه چیزی شادت میکند و چه چیزی غمگین؟؟؟ مهم هم نیست، همینطور عالی است؛ از این بابت که ناخودآگاه خودم را برای خوشایندت تغییر نمیدهم.
البته این از عادات مزخرف من است، نه اینکه خود اصیلم را دوست نداشته باشم، اما چون دوست دارم آدم ها خوشحال تر باشند، مدام گمش میکنم.
اما تو باعث میشوی خود اصیلم را داشته باشم و بهتر بشناسم چون اگر کنار تو آدم خودش را هم نداشته باشد از تنهایی میمیرد!
راستش تو از آن دوست های عجیب و غریبی هستی که آدم هر 300 سال یکبار گیرش میاید(با مجموع عمر زندگی های گذشته در چرخه تناسخ البته)
اما گاهی دلم برایت تنگ میشود، برای همین بلاتکلیفی که آدم کنار تو دارد...