دوست داشتن ...

به نگاه سام فکر می کردم .
آن زیر چشمی نگاه کردنش ، گوشه ای خزیدن و آهی که کشید .
دستان من را که پس میزد با بی میلی ، نوازشی که نمی خواست و دوستش نداشت .
و صدای در که از جا می پراندش . آدم ها را از پشت در بو می کشید .
نگاه و سپیدی کم چشم هایش .
می رفت زیر میز که دست کسی نرسد به او و روی موزاییک های خنک کش و قوسی می آمد .
بیشتر می خوابید و کم غذا می خورد .
داشتم لوسش می کردم با قربان صدقه های معمول . از نگاهش خجالت کشیدم .

اگر حیات هر موجود زنده ای مرهون روحی است که از کائنات به وجودش سرازیر شده ، و اگر منبأ ادراک همین روح باشد .... سام هم باید درک خودش را از زندگی داشته باشد .
کسالتی مثل هم داشتیم . او برای صاحبش که ترکش کرده بود و من به خاطر معادله هایی که درست از آب در نمی آیند .
این هم منشأ بودن و شباهت را دوست دارم ، که بین من و سگی یک ساله از نژاد تریر برقرار است ، یا بین او و سنگ هایی که رویشان غلت می زند .
احساس بهتری دارم راجب به زنده بودنم با نوازش سام و علاقه ای که ناخودآگاه به او دارم و آرزوی اینکه کاش صاحبش بیاید و او را ازین حال و هوا در بیاید . شاید او هم آرزو کند که من به نظم و منطقی برسم در این زندگی .
همین قدر می دانم که امروز حال و هوایمان خیلی روی هم تأثیر گذاشت . با آن پنجه های کوچکش که مثل پیرمردها چسبیده بود به داشبورد و خیابان را نگاه می کرد .
سامی حتی دوست داشتن تو هم حال بد و خوب را با هم به من می دهد .