یک آهنگ خوب

اولش یک آهنگ خوب انتخاب کردم که همین طور که من می نویسم ، او هم بخواند .
هرچه باشد امروز بعد از مدت ها سرحالم و نوشته هایم بوی کپک و نا نمی دهد .
جای تو اصلا خالی نیست ، جای تو را کلماتت گرفته اند .
جای گلناز هم خالی نیست ، از آن معدود آدم هایی است که وقتی هستند ، اندازه ی همه ی دنیا جا می گیرند ، اما وقتی که می روند هیچ پیدایشان نیست . خوب است که کسی اینقدر خوب رفتن را بلد باشد و هیچ چیز پشت سرش باقی نگذارد ، نه دلتنگی ، نه یادگاری ، مثل رویای شیرینی که آدم هربار که ببیندش کیفور شود و با رسیدن صبح فراموشش کند .
روزی که عکس های کنا را زیر و رو می کردم ، به خودم گفتم اگر کنا بعد از اتمام نمایشگاهی که همین سپتامبر در ترکیه دارد ، پرواز کند و بیاید اینجا و اتفاقی میانه ی گشت و گذارهایش زنگ خانه ی ما را بزند و برای سوژه هوس کند که از اتاق من عکس بگیرد مردم در نمایشگاه بعدیش به آن عکس نگاه خواهند کرد و خواهند گفت چه گوشه ی زیبایی .
طوری که هیچ گاه من یا اعضای دیگر خانواده آنجا را ندیده اند . و این هنر کنا ست . هنر ِ دیدن . این است که عکس هایی که آدم ها می گیرند باهمدیگر متفاوتند . هرکس دریچه ی خودش را برای دیدن دارد . و عکاسی کار این آدم هاست . آدم هایی که در همان لحظه ی اول بلدند که چطور ببینند .
نوشتن شاید کار آدم هایی مثل من باشد که جای چیزهایی را که ندیده ام را با کلمه پر کنم با کلمه های سیاه. و یا شاید برای آدم هایی باشد مثل تولستوی که یک جنگ و صلح را که نمی خواهد توی یک عکس کنسرو کند ، با خیال راحت و کلمه به کلمه به تصویر بکشد . یا برای هایکو سراهایی که شاید دوربین دم دستشان نداشته اند و بعدش مجبور شده اند بگویند " تاب می‌خورم/در سفیدی شالت/بر زمینه‌ی کدر روز"
و نقاشی هم برای آنهایی که تآکید دارند که آن حقیقت پشت اشیا و آدم ها را هم نشان بدهند . یا اینکه نقطه به نقطه و خط به خط آنچه دیده اند را دوباره روی بوم بیاورند که باورشان شود که آدمند و خواب پروانه دیده اند .
دوستی خزه را به من معرفی کرد . که پر بود از شعر و داستان های کوتاه بومی معاصر .
رفتم که شروع ِ داستان ها را ببینم : زن . مرد . زن . مرد . زن . مرد ....
دلم گرفت بعضی از کارها را که خواندم . شبیه آوازهای ِ پشت ویترینی ِ قورباغه ها دیدمشان، در فصل جفت گیری .
راست می گفت امین که دست به عصا باش موقع استفاده از کلمات هنگام نوشتن . این که چقدر زشت است پاراگرافی بیهوده که تنها برای سرد کردن آتش بیقراری ِ من بخزد میان سطور و شاید هم....
همیشه گمان می کردم توی داستان های چخوف یا همینگوی یا بالزاک هیچوقت مرد و زن خم نمی شوند برای بوسیدن یکدیگر ، مگر واقعا نویسنده این اتفاق را در ذهنش یا هرجای دیگری دیده باشد . یعنی در ادبیات خوب برای گیشه ای کردن ، مثل هالیوود حرکت اضافه نمی بندند به دست وپای زن و مرد بیچاره .
اما از آن بدتر ، برخی داستان ها نوشته می شوند برای رونق گیشه ی نویسنده ها . نه حتی مانند فیلم های درجه 3و 4 مارکت ِ امریکایی ، بلکه به گذرایی ِ رد شدن یک model از روی صحنه .
البته شعر ِخوب بود ، زیاد بود . آنقدر که بیست و چند صفحه ای را save نگه داشتم تا سر ِ فرصت بخوانمشان .
"زخم زندگیت منم
همه به زخم هایشان دستمال می بندند
تو اما به زخمت دل بسته ای "
جوان ترها بیشتر شعر عاشقانه گفته اند ، میانسال ها شعر اجتماعی و مسن تر ها باز هم شعر عاشقانه .
مثل اینکه سر وته ِ این ماجرا -ازبس که بی نتیجه می گذاریم بیت های درونی و فلسفی و اجتماعی را – ختم می شود به دوست داشتن یا نداشتن همدیگر .
خواستم بگویم از خودم خیلی خجالت کشیدم .

شعر اول از زیبا کاوه ای

شعر دوم از انسیه اکبری